4 χρόνια χωρίς τον Σωτήρη Μουστάκα...

Ο Σωτήρης Μουστάκας (17 Σεπτεμβρίου 1940 - 4 Ιουνίου 2007) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες κωμικούς ηθοποιούς της εποχής του, βραβευμένος για την προσφορά του στην ελληνική επιθεώρηση.

Καταγόταν από το χωριό Κάτω Πλάτρες Λεμεσού και ήταν το τελευταίο παιδί πολυμελούς οικογένειας (είχε άλλα επτά αδέρφια). Σε ηλικία 15 χρονών, συμμετείχε ενεργά στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, όπου μοίραζε φυλλάδια και έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Συνελήφθη από τους Άγγλους και φυλακίστηκε για περίοδο εφτά μηνών. Μόλις αποφυλακίστηκε τελείωσε το σχολείο και το 1958 αναχώρησε για την Αθήνα για να σπουδάσει ηθοποιία, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του.

Η αγάπη του Μουστάκα για το θέατρο είχε ξεκινήσει όταν κατά την εφηβεία του ο νεαρός Σωτήρης πήγε σε μια θεατρική παράσταση του Νίκου Σταυρίδη στη Λεμεσό. Μετά το τέλος της παράστασης κι ενώ όλοι ζητούσαν αυτόγραφα από τον Σταυρίδη, ο Σωτήρης τον πλησίασε και του είπε πως θέλει να γίνει κι αυτός ηθοποιός. Ο Σταυρίδης του είπε να έρθει στην Αθήνα να τον βρει. Όταν έφτασε στην Αθήνα, έπιασε δουλειά σε ένα εστιατόριο ως σερβιτόρος και παράλληλα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου και κόπηκε την πρώτη φορά. Δεν το έβαλε κάτω, ξαναπροσπάθησε και πέρασε. Εκεί γνώρισε και την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου, την οποία παντρεύτηκε το 1973 και έκαναν μια κόρη, την Αλεξία.

Ο Σωτήρης Μουστάκας έπαιξε σε δεκάδες παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου και πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Απεβίωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 4ης Ιουνίου του 2007, σε νοσοκομείο της Αθήνας μετά από έκτακτη εισαγωγή λόγω ξαφνικής αδιαθεσίας που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια θεατρικής πρόβας. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο. Κηδεύτηκε στις 6 Ιουνίου του 2007 από το νεκροταφείο Χαλανδρίου δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων του και απλού κόσμου. Τελευταία του επιθυμία ήταν, να σκεπαστεί η σορός του με τη γαλανόλευκη σημαία.

Σχεδόν 3 μήνες μετά, η σύζυγος του αείμνηστου ηθοποιού, Μαρία Μπονέλου, απεβίωσε στις 30 Αυγούστου. Κηδεύτηκε 1η Σεπτεμβρίου, στο νεκροταφείο Χαλανδρίου, δημοσία δαπάνη.

δες τη συνεχεια "4 χρόνια χωρίς τον Σωτήρη Μουστάκα..."

Δέκα χρόνια χωρίς τον Ντίνο Ηλιόπουλο...

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1915. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορας και μετά το οικονομικό κραχ του 1929 η πολυάριθμη οικογένειά του έφυγε για τη Mασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο. Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα και ακολούθησε εμπορικές σπουδές. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό, όμως η απόλυσή του απ' αυτόν συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου του 1940 κι έτσι ξαναντύθηκε στο χακί.

Αργότερα έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, από όπου απορρίφθηκε, για να περάσει τελικά στη Σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη.

Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ» και έκτοτε συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων. Tο 1954 συγκρότησε θίασο με το Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά.

Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Tο 1977 ερμήνευσε τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ το 1978 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλ. Σολωμού. Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε λατρεία και για την έβδομη τέχνη. Ο κινηματογράφος είχε μπει στη ζωή του από το 1948, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία «Εκατό χιλιάδες λίρες». Ακολούθησαν περισσότερα από 90 φιλμς, πολλά από τα οποία έμειναν ως κλασσικά, όπως: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Κακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η Κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969). Το 1986 συμμετέχει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος».

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται, ακόμα, τρεις δίσκοι, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μια ποιητική συλλογή και φυσικά την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος».

Έφυγε από τη ζωή στις 4 Ιουνίου του 2001.

δες τη συνεχεια "Δέκα χρόνια χωρίς τον Ντίνο Ηλιόπουλο..."

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ...

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στις 29 Μαΐου το 1927 στο Νέο Φάληρο. Δεν είχε κάνει σπουδές υποκριτικής. Στα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στο κολαστήριο της Μακρονήσου μαζί με χιλιάδες άλλους φαντάρους και πολίτες με αριστερές ιδέες.
Όταν απολύεται από το στρατό κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να ζήσει. Ανάμεσα σε αυτές και διάφορες βοηθητικές δουλείες σε γυρίσματα ταινιών. Το 1953 ο Κούνδουρος που τον γνώριζε από τη Μακρόνησο, του δίνει ένα ρόλο στη Μαγική πόλη. Αυτό ήταν το ξεκίνημα του, κατευθείαν στα βαθιά.
Χωρίς προϋπηρεσία στο θέατρο, χωρίς σπουδές, δουλεύοντας ταυτόχρονα σαν φροντιστής (ή παιδί για όλες τις δουλειές), στις ταινίες που παίζει. Παίρνει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, και το ξεκίνημα του σημαδεύεται από την συμμετοχή του σε μερικές από τις πιο σημαντικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Μαγική πόλη, Ο Δράκος, Ποτέ την Κυριακή ,Το κορίτσι με τα μαύρα).
Σιγά σιγά σχηματίζεται ο ιδιαίτερος κωμικός κινηματογραφικός του τύπος που τον κάνει αναγνωρίσιμο και πολύ αγαπητό σε θεατές όλων των ηλικιών και κάθε κινηματογραφικού γούστου. Είναι πια πρωταγωνιστής, είναι ο Βέγγος.
Φτιάχνει την δική του εταιρία παραγωγής που είναι μεγάλη οικονομική καταστροφή, άλλα μας δίνει πολύ σημαντικές ταινίες, που τις σκηνοθετεί ο ίδιος ή ο Ντίνος Κατσουρίδης. Για τον Θανάση Βέγγο έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά και θα γραφτούν περισσότερα. Για μένα είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Μπορεί να είναι και κλόουν και μίμος ή ο ζωντανός καραγκιόζης και ο Έλληνας Σαρλό, άλλα σε όλη αυτή τη μακρόχρονη πορεία του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση υπήρξε πολλά περισσότερα και μάλλον ποτέ δεν θα καταλήξω αν τον προτιμώ στον ρόλο του στον φαλακρό πράκτωρ θουβού, ή στην πιο πρόσφατη ταινία του, το “Όλα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη.
Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία ήταν μαζί μέχρι και σήμερα, και είχαν δύο γιους.
Ο Θανάσης Βέγγος ή αλλιώς άνθρωπος της καρδιάς όπως πολλοί τον αποκαλούσαν έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: το 1962 με το βραβείο από την Ένωση Ελλήνων κριτικών, το 1971 με το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς και με το βραβείο από την Ένωση Ελλήνων κριτικών, το 1991 με το κρατικό βραβείο , το 1993 με ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του καθώς και το 2008.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ 84 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ . ΣΤΟ ΚΑΛΟ .ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΠΙΣΩ...

ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!!

δες τη συνεχεια "ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ..."

Το τελευταίο αντίο στον Νίκου Παπάζογλου και από εμάς

Ράγισαν οι καρδιές. Κανείς εδώ δεν τραγουδά / κανένας δεν χορεύει / ακούνε μόνο την πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει... Ο Νίκος Παπάζογλου δεν θα ξαναπιάσει το μπαγλαμαδάκι, τουλάχιστον στα μέρη τα δικά μας. Η καρδιά του μεγάλου καλλιτέχνη σταμάτησε στα 63 του να χτυπά, χθες στις 8.30 το πρωί, στο σπίτι του, κάπου ανάμεσα στο Πανόραμα και τη Θέρμη. «Εφυγε εν ειρήνη. Ησύχασε» σχολίασε ο γκαρδιακός του, ο καρντάσης Παναγιώτης Κουτσούρας.

Ο δεξιοτέχνης Θεσσαλονικιός μπουζουξής του Νίκου Παπάζογλου με δυσκολία αρθρώνει λόγο. Είναι συντετριμμένος... «Ετοιμάζουμε το μπαγλαμάδακι που θα πάρει μαζί του στο ταξίδι

Ο Νίκος Παπάζογλου έφυγε βαριά χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Οταν άρχισε να δίνει τη μεγάλη του μάχη είχε πει στην «Espresso»: «Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Ευχαριστώ εσάς και όλο τον κόσμο». Κεραυνός εν αιθρία έπεσε στον χώρο του τραγουδιού η είδηση. Η περιπέτειά του δεν συγκίνησε μόνο τους ομότεχνούς του, αλλά και εκατοντάδες απλούς ανθρώπους, όλους αυτούς που γέμιζαν τα στάδια και τις μουσικές σκηνές όπου εμφανιζόταν. Ο Νίκος Παπάζογλου όταν πληροφορήθηκε την κατάσταση της υγείας του σταμάτησε κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα.

Πέρασε μέρες αγωνίας. Στην αρχή απομονώθηκε στο αγαπημένο του νησί, τη Νίσυρο, και συγκεκριμένα στο σπίτι του στη Νικιά, για να βρει την ψυχική του ηρεμία. Βασανίστηκε περισσότερο από έναν χρόνο, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η δύναμη της ψυχής του, που δεν λύγισε. Μπαινόβγαινε στο Διαβαλκανικό Νοσοκομείο όπου υποβαλλόταν σε χημειοθεραπείες και άλλου είδους αγωγές. Πάλεψε μέχρι το τέλος παλικαρίσια, αλλά ήταν άνιση η ύστατη μάχη και την έχασε.

Καλό ταξίδι Νίκο..!

δες τη συνεχεια "Το τελευταίο αντίο στον Νίκου Παπάζογλου και από εμάς"