Συνθήκη Σένγκεν - Δουβλίνο IΙ : Mπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

   Το 1992 η Ελλάδα υπογράφει τη Συνθήκη Σένγκεν , η οποία με το Ν. 2514/1997 επικυρώνεται στο Κοινοβούλιο. Τον Μαϊο του 1999, με την έναρξη της ισχύς της Συνθήκης του Άμστερνταμ, η Συνθήκη Σένγκεν εφαρμόζεται στα νομικά και θεσμικά πλαίσια της Ε.Ε.

   Περιληπτικά, πολίτες - υπήκοοι της Ε.Ε. και της "Ζώνης Σένγκεν" μπορούν να ταξιδεύουν με το αστυνομικό δελτίο ταυτότητάς τους και να το επιδεικνύουν ,όταν τους ζητηθεί , σε έλεγχο από αρμόδιες αρχές. Πολίτες εκτός Ε.Ε. και "Ζώνης Σένγκεν" δύναται να ταξιδέψουν σε χώρες - μέλη, για διάρκεια έως 90 ημέρες, διαθέτοντας θεωρημένο διαβατήριο καθώς και αρκετούς πόρους που θα τους εξασφαλίζουν την επιστροφή τους πίσω.
   Ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ  αποτελεί αντικατάσταση της Σύμβασης του Δουβλίνου του 1990. Αποτελεί τον υπ'αριθμό 343/2003 κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τέθηκε σε ισχύ στις 17/3/2003. Συνοπτικά, το Δουβλίνο ΙΙ προβλέπει ότι μονάχα ένα κράτος είναι υπεύθυνο για την εξέταση μίας αίτησης ασύλου.
   Οι δύο αυτές Συνθήκες σήμερα, κρατούν σε ομηρία την Ελλάδα αναφορικά με την άσκηση μεταναστευτικής πολιτικής. Η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα από τα καίρια προβλήματα που προκαλούν πονοκέφαλο στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην ελληνική. Το 90% των λαθρομεταναστών εισέρχονται σε ευρωπαϊκό έδαφος μέσω της Ελλάδας. Χωρίς επίσημα έγγραφα, βάση της Συνθήκης Σένγκεν , ο μεγάλος αριθμός λαθρομεταναστών που φτάνει στην Ελλάδα δεν είναι δυνατό να εκτονωθεί στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη που είναι και συνήθως ο προσδοκώμενος τελικός προορισμός των ανθρώπων αυτών. Ακόμη και εάν υπάρχουν επίσημα ταξιδιωτικά έγγραφα , προέρχονται από χώρες εκτός της "Ζώνης Σένγκεν" χάνοντας έτσι κάθε νόμιμη ισχύ.
   Υποθέτοντας, παρόλα αυτά, πως ένας λαθρομετανάστης κατορθώνει να βρεθεί ,για παράδειγμα, στη Γαλλία αλλά εντοπίζεται  από τις αρμόδιες αρχές : τότε έχουμε "ενεργοποίηση" του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ. Δηλαδή ,ο άνθρωπος αυτός θα επαναπροωθηθεί, όχι στη χώρα  προέλευσης του αλλά στον αμέσως προηγούμενο σταθμό του - στην Ελλάδα.
   Το αποτέλεσμα : σήμερα η Ελλάδα φιλοξενεί πάνω απο 1,5 εκατομμύρια λαθρομεταναστών ,μέγεθος ,το οποίο συγκρινόμενο με τον πληθυσμό της είναι ανησυχητικά απαγορευτικό. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαθέσει ταξιδιωτικά έγγραφα στους λαθρομετανάστες ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν στις χώρες που επιθυμούν, καθώς ένα τέτοιο γεγονός θα συνιστούσε έξοδο της Ελλάδας από την "Ζώνη Σένγκεν"- δηλαδή Έλληνες πολίτες δε θα μπορούν πλέον να μεταβαίνουν σε κράτη - μέλη με την ίδια ευκολία που το κάνουν σήμερα. Μεγάλα αστικά κέντρα , και όχι μόνο , της Ελλάδας αντιμετωπίζουν αυξανόμενα κρούσματα εγκληματικότητας με τις εικόνες της εξαθλίωσης να αποτελούν πλέον θλιβερή πραγματικότητα. Δεδομένης της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από εργατικό δυναμικό ,σε αντίθεση με άλλες χώρες - μέλη, οι οποίες θα μπορούσαν πιο εύκολα να απορροφήσουν αυτά τα κύματα λαθρομετανάστευσης.
   Οι φωνές που πιέζουν για αναθεώρηση των Συνθηκών πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο. Ωστόσο, ευρωπαϊοι αξιωματούχοι αντιτάσσονται , καθώς θεωρούν μια επικείμενη αναθεώρηση ως "βήμα προς τα πίσω" , αφού όπως υποστηρίζουν η μετακίνηση φυσικών προσώπων στην Ε.Ε. αποτελεί βασικό πυλώνα της ενότητάς της.
   Η Ευρώπη αποτυγχάνει , ξανά, σε πολιτικό επίπεδο και 11 εκατομμύρια ¨Ελληνες καλούνται να σηκώσουν το βάρος ,που δημιουργούν τα κενά της "κοινής" μεταναστευτικής πολτικής, για όλους τους ευρωπαίους πολίτες.
   Είναι εύκολο να χαράζεις πολτικές όταν το πρόβλημα δε βρίσκεται στην πόρτα σου. Βαστάμε ακόμη, κύριοι αξιωματούχοι των Βρυξελλών - όμως για πόσο ακόμα;